اخيرا يک نسخه از هفته‌نامه «سلامت» مربوط به بيست‌ويکم بهمن سال 1391 را در جايي مطالعه کردم و در صفحه 32 آن چشمم به چهره آشنايي افتاد. اين چهره آشنا کسي نبود جز خانم دکتر «زرين‌ کيهاني‌دوست» که خاطراتي از دوران جنگ تحميلي را بازگو کرده بود...

کسی که یک شبانه روز از بیماری پرستاری کند، خداوند او را با ابراهیم خلیل محشور خواهد کرد و او همانند برق خیره کننده و درخشان از صراط عبور می کند...
(پیامبر اکرم ص)

از آسمان پرسیدم پرستار کیست؟ گفت: وسیع تر از من است
از کوه پرسیدم پرستار کیست؟ گفت: مقاوم تر از من است
از آینه پرسیدم پرستار کیست؟ گفت: پاک تر از من است
از آب پرسیدم پرستار کیست؟ گفت: زلال تر از من است
از مادر پرسیدم پرستار کیست؟ گفت: مهربانتر از من است
از پیامبر پرسیدم پرستار کیست؟ گفت: از تمام یارانم به من نزدیک تر است
از خودش پرسیدم پرستار کیست؟ گفت: خادم خدا...

پرستاران، خادمان بی‌منت و فرشتگان سپیدپوش جامعه هستند كه لباس خدایی بر تن دارند، آنان حمایت و پشتیبانی جامعه را می‌جویند و خواهان ارج نهادن جامعه به جایگاه واقعی خویشند، همچنان كه مقام معظم رهبری می‌فرماید: "طرف حساب پرستار فقط خداست"...

در فرهنگ اسلامی و تعابیر قرآنی، آن هنگام که پرستار برای یاری انسان نیازمندی تلاش می‌کند و نیازهایش را برمی‌آورد، ‌مثل آن است که او را از مرگ رهایی بخشیده و با این کار، موجبات خرسندی خداوند را فراهم کرده است.

پرستاری که با تلاش خود جان مجروح یا بیمار ناتوانی را نجات می‌دهد و برای بهبودی وی تلاش می‌کند، به یقین او را زنده کرده است و هر که فردی را زنده کند و به جامعه پر تلاش انسان‌ها باز گرداند، مثل آن است که خدمتی شایان به همه مردمان کرده است.
قرآن کریم در آیه 32 سوره مائده در این باره می‌فرماید: "و هر کس انسانی را از مرگ رهایی بخشد، ‌چنان است که گویی همه مردم را زنده کرده است".